outburst

edits: none
model: jxmn (after losing the do)

D na talaga ako makatiis, ayoko ng manahimk, ayoko ng ngumiti na parang walang nanyari at ayoko ng makipag-usap na paranag d ako nasaktan. Sa ilaw ng tahanan nagsimula ang lahat, sumunod ang haligi at ang mga utol.

Ang ilaw na tanging sarili lamang ang pinapakinggan, ang ilaw na sinaktan ako ng lubusan, ang ilaw na iniisip lang DAW ay ang aking kapakanan. Papano masasabi na kapakanan ko lang ang iniisip mo e ni hindi mo nga ako kilala. Alam mo ba kung kelan ako may problema!? Alama mo ba kung kelan ako pressured!? Since kelan mo pa inisip ang kapakanan at nararamdaman ko!? Iniisip mo ba talaga ang kaligayahan ko o ang magiging kaligayahan mo!?

Sumunod ang haligi na para sa akin ay napakahina ng pundasyon. Ang haligi na akala ko ay pwede kong masandalan ngunit kagaya ng ilaw, ni hindi nag-aksaya ng panahon para magtanong kung ano ang nanyayari sa akin.

Last but not the least, ang dalawang utol – ang mga utol na walang ginawa kundi sumagap ng tsismis tungkol sa kanya at sa akin. Bakit mas naniwala pa kayo sa ibang tao!? Pwede nyo naman itanong sa akin… wala ba kayong tiwala sa aking mga sasabihin?

Kayong lahat – ang ilaw ng tahanan, ang haligi at ang mga utol – kayong lahat ang sumira ng buhay ko! Papano nyo masasabi na mahal nyo ko gayong sinaktan nyo naman ako ng ganito. Kung mahal nyo ko, ni hindi sasagi sa isip nyo na saktan ang taong pinakamamahal ko – ang tangin tao na nagbibigay ng saya sa akin – kase alam nyo kung magiging gaano kasakit yun para sa akin. Putangina naman ayaw nyo ba akong maging maligaya!? Walang naging problema sa akin at sa kanya, kayo ang nagin problema sa paghahadlang nyo. Kung ang pakay nyo ay sirain ang kaligayhan ko well congrats naman sa inyo dahil nagtagumpay kayo… mabuhay kayo!! Fuckin’ shit! Wala kayong pakialam sa buhay ko! Buhay ko ito e, d nyo naman ito buhay! Mula dito, gagawin ko ang mga bagay na gusto kong gawin ng hindi nakakaramdam ng guilt nor remorse.

Wala ng saysay ang pagkakaroon ng trabaho, wala ng saysay ang pagngiti, wala ng saysay na buksan ang mata, wala ng saysay para mabuhay pa at wala ng silbi ang lahat… pati buhay ko. D nyo ba napapansin kung gaano ako kasaya pag kasama sya!? Ay syet, wala nga pala kayong pakialam pag dating sa kanya. Sya ang pinakamagandang panyayari sa buhay ko pero bakit d nyo yun Makita!? D nyo nga ba talaga makita or sadyang ayaw nyo lang tingnan at aminin sa sarili nyo!? Ngayon, wala na! Wasak na! Para saan pa ang chance na ibibigay nyo!? Apakagaling nyo talaga! Fuck! At dahil sa ginawa nyo, binitiwan ko na ang karapatan ko para mabuhay. Ibibigay ko na lang kay kuya Ver ang natitirang lifespan ko para makabalik ulet sya dito at para naman mas magamit ng kapaki-pakinabang ang buhay. Galit na galit at inis na inis ako sa inyo! Bakit kinailangang humantong sa ganito ang mga panyayari? Bakit kailangan nyo pang gawin at sabihin ang mga bagay na ginawa at sinabi nyo!? Wag nyo nang itanong yung mga bagay na sa sarili nyo e alam nyo mismo ang kasagutan.

Walang diyos! Dahil kung merong diyos, sana inisip nyo muna bago nyo ginawa. Sana binigyan ako ng diyos ng pamilya na supportive. Sana binigyan ako ng pamilya na alam kung saan, papano at kanino ako liligaya. Oo! Sakim ako! Dahil alam ko kase na kaligayahan at buhay ko na ang nakapusta ditto.

Ngayon kung balak nyong gawing miserable at walang kwenta ang buhay ko, wag kayong mag-alala, d ko na kelangan ang tulong nyo dahil AKO MISMO SISIRAIN KO ANG KINABUKASAN KO.

"DI KO NA KAYA DAHIL SWA NA KO SA BUHAY
DI KO NA KAYA MINSA'Y GUSTO KO NANG MAMATAY"